Janus et al. tarafından kurulmuş 722 Sistemi Yaratılış Teorisi (yaratılış hakkındaki varsayım) din, bilim, mitoloji ve ezoterizm temelinde var edilmiş bir inançtır. Teori aşağıda kısaca ve sadece ana hatlarıyla yer almaktadır.

Varılan sonuçları araştırmanın ilk adımı, aralarında uzak mesafeler bulunan nice antik mitolojinin yaratılış öykülerindeki dikkat çekici benzerliğin ardına düşme kararı ile atılmıştır.

Hiç biri creatio ex nihilo (yoktan var edici, Yaratıcı) değil, ex materia (önceden var olan maddeden yaratan) olan baş tanrıların pek çoğu benzer şekilde;

• öncel bir mutluluk evrenine saldırmışlar,

• çıkan kozmik savaşı kazanmışlar,

• yönetmek adına öncel evreni ortadan bölmüşler,

• bu yeni evrenin lideri olmuşlardır.

Yaratılış mitleri arasındaki benzerlik “göçlerle oluşan kültürel etkileşim” teorisi ile açıklanmaya çalışılır. Oysa aynı söylem Nijerya mitolojisinde bile görülür: Niyerya'nın Odinani içinde yer alan baş tanrı Amadioha gök ile yerin ayrılmasına neden olan tanrıdır ve sömürge öncesi dönemlerden çok daha eski bir geçmişe sahiptir. Batılılar (Portekiz ve İngiliz sömürgeci ve köleciler) ise Nijerya'ya ilk olarak 15. yüzyılda ayak basmışlardır.

Temelde gözden kaçan nokta söz konusu benzeşmenin inançların tapım kuralları ya da içeriğinde değil, sadece baş tanrılar ve yaratılış mitlerinde görülmesidir. Mikrokozmos, bölünmüşlük temelinde meydana geldiği için zıtlıklar üzerine kuruludur. Sempatizasyon Kanununa göre "Benzer, benzeri çeker". Makrokozmosta ise zıtlıkların objektif ve sübjektif alanlarda sempatizasyon kanununa ters düşerek birbirlerini çekme nedeni öncel evreni yeniden var etmek; mutlak tamlığa, özgün yapıya, yuvaya -böylelikle mutluluğa- dönme çabasıdır.

Kısaca özetleyeyim:

Öncel Evren = Dalga Fonksiyonu
Bütünlük hali: Zaman yok, sınır yok, acı yok. Sıfır vibrasyon. Stringlerin henüz oluşmadığı ortam.

Kuantum Çöküş = Big Bang
Öncel mutluluk (tamlık) evrenine yapılan saldırı sonucu parçalanma. Dalgadan parçacığa dönüş; zıtlıkların, çatışmaların ve birleşme özleminin doğuşu. Evrenin bölünmesinin anlamı bir maddeleşmedir. Söz edilen maddeleşmenin nedeni, her şeyin birbiri içinde (iç-içe) olduğu kuantum dalga fonksiyonuna (bkz. dalga fonksiyonu) benzer, ama temelde sakin ve dengeli bir ortamın (Öncel Evren'in; Tevrat'a göre "engin"in, "sular"ın; Altay mitolojisinde "Başlangıçtaki her yer suydu" anlatımı ile ifade edlen ortamın) çökmesidir (bkz. kuantum çöküşü - quantum reduction/collpse). Çöküş sonrasında makronun varlığını sürdürmesi (daha da bölünmemesi), bölünmenin engellenmesine, bölünmüşlüğü en azından aynı oranda tutulmasına bağlıdır. Bu mantık gereği -dinsel literatürde Cennet'e gitme olarak adlandırılan- öncel evrene dönmenin yolu ise objektif ve sübjektif alanlarda zıtlıkları birleştirmektir. Birleştiren odak, Tanrı (Yaratıcı), ya da inanca göre bilinçsiz bir pozitif alandır.
Bölen odak ise Şeytan, ya da inanca göre bilinçsiz bir negatif alandır. Tanrı ve Şeytan'ın (pozitivite ya da negativitenin) makrokozmik (cisimsel) yansımaları (çökmeleri) vardır; bunlar Dark Matter (Kara Madde) ve Dark Energy (Kara Enerji)'dir.

• Dark Matter (ki, evrenin %25–27'sidir) evreni bir arada tutan (BİRLEŞTİREN) görünmez maddedir.

• Dark Energy (ki, evrenin %68-70'idir)¹ evreni BÖLEN enerjidir.

[1] Normal madde (yıldızlar, gezegenler, insanlar) evrenin %4–5'idir.