Bu sayfa kanalı ile istediğiniz sayıda soru sorabilirsiniz. İletişim kavramını "fizik plan" ile sınırlamak, paylaşılabilecek bilgilere ket vurma anlamına gelebilir.

18 yaşımdaki ben ile karşılaşsam hiç bir öğütte bulunmazdım, çünkü benim gibi insanların ne acıdır ki ancak acı çekerek bazı bilgilere erişebildiklerini yaşayarak öğrendim.

Benim kendime söyleyebileceğim herşeyi, hatta fazlasını bir çok insan bana söyledi, ben de bir dolu kaynaktan okudum... ama diğer birçok genç gibi dinlemedim. Aslında bunun bir nedeni de sözlerin "benim anlayacağım dilden" söylenmemesiydi.

Seçimleri biçimlendirme, öğüt (sorulmadan akıl verilmesi) ile yapılan yönlendirmelerle zor gerçekleşir; çünkü öğüt ve yönlendirmeler, hedef kişi tarafından talep edilmediği için bir ölçüde "itmeyi" içerir. Oysa bir çok insan (özellikle de gençler), bu tavrı bir kısıtlama, gitmeyi istedikleri yerden alıkoyulma şeklinde yorumlarlar; öğüt veren kadar, öğüdü de düşman şeklinde algılarlar, hatalı bir savunma mekanizması geliştirip kendilerine söyleneni değil, söyleneni tersini yapma eğilimine girerler.

Bu yüzden -bence- gençlere verebilecekleri en iyi aile eğitimi onları bir yandan rahat bırakmak, (hata yapmalarına bir ölçüde imkan tanımak) ama diğer yandan -başlarına dert açtıklarında yanlarında olmak ve derdin büyüklüğü oranında yaptırım uygulamak şartı ile- uzaktan da olsa kontrolda tutmaktır.

Eğer bir paralel evren çakışması olur da, kendimi eski günlerde bulsam, sevinçten deliye dönmeden önce ilk yapacağım kendimi sorgulamak, o günlere kim olarak döndüğüme bakmak olurdu: Eğer bu günkü “ben” isem geri dönen, işte o zaman sevinçten delirir, dört elle sarılırdım yeniden hayata... çok güzel şeyler yapabilirdim, bir çok kişiyi mutlu edecek sonuçlara imza atabilirdim, biricik eşimin değerini bilebilirdim.

Ancak kendimi geçmişte bıraktığım o eski adam olarak bulmuşsam, hemen aklımı başıma toplar (hayır, iyi bir insan olarak yeniden başlardım demeyeceğim, çünkü buna olanak olmadığını “da” öğrendim artık) hemen gerisin geriye, pardon, ilerisin ileriye atlar, o günleri istekle terk eder, yeniden bu güne gelir, aynen devam ederdim şimdiki gibi yaşamaya; çünkü biliyorum ki, o adam -her nerede olsa, her hangi güzellikler içinde başlasa da- yeniden aynı hataları yapacak, benzer acıları yaşayacaktır bir kez daha, kendini değiştirmediğine göre.

Ne yazık ki insanların geneli için yegane büyük eğitmen “acı”dır. Yani çok kişi için sadece acıda bilgi vardır”.