YANIT
Sizi tenzih ederek iş hayatı hakkındaki görüşlerimizi “ortaya” söyleyeyim. Sorunuzun yanıtını satır aralarında bulacak olabilirsiniz. Siz özel yanıt ise en alt paragraftadır.
Ataerkil sistemin insanlara verdiği en büyük zararlardan biri “en uyanık” davranışın en başarılı sayıldığı (en fazla parsayı topayacağı) hakkındaki dogmayı beyinlere kültürel aracılarla sürekli pompalamasıdır. Yani sistemde başarı “en az verip, en fazla alma” ile yorumlanır. Bu görüşün geçerliliğine inananlar ise kendi cinslerini ya tanımayan, ya da fark etmeden küçümsemeyen kişilerdir.
İnsanlar sanılandan çok daha yüksek algıya sahiptirler ve büyük bir adalet arama itilimleri vardır. Uyanık olanı “haksızca almaya niyetli olan” şeklinde -yani doğru şekilde- niteler, düşman kategorisine atar ve ondan kurtulmaya çalışırlar. Çabalayarak/uğraşarak/emek vererek alanın, yani güçlü olanın, alması ise -bilincine varamasalar da- adalet anlayışları ile örtüşür ve gizli de olsa saygı uyandırır, en azından bu kişiler düşman olarak görülmezler.
Bu yüzden yaşam savaşı ile en yoğun yüzleşilen ortam olan iş hayatında en çabuk “uyanıklar” elenir, çabalayanlar/emek verenler (güçlüler) ise kalıcı olur. Bu gerçeği görememek ya da tersine inanmak, ilerlemek adına büyük bir handikaptır.
Güç, ise -sözde güce en fazla önem veren sistem olan- ataerkide asla gerçek yapısında gösterilmez.
Güç; ezilme ya da kaybetme kaygısı ile tembellik, korku, isteksizlik gibi negatif hislerle atıl şekilde kenarda ve sadece “yakaladığını kapan” kişilerde bulunmaz.
Güç; en ağır yükleri, en zor koşullarda üstlenip var olmayı başaran insanlarda bulunur.
Ancak “ağır yükleri, zor koşullarda üstlenme”nin, yani “karşılıksız verme”nin, kritik yanları da vardır!
- Vermek, diğerlerince “zorlanarak” gerçekleştirilen bir tavırsa, o insan “ezilmiş”tir.
- Vermek, verme sürecinde yüzleşilen acıları “sineye çekerek” gerçekleştirilen bir tavırsa, o insan “fedakar”dır.
- Vermek, verme sürecinde yüzleşilen acılardan “sarsılmadan” gerçekleştirilen bir tavırsa, o insan “güçlü”dür.
- Vermek, verme sürecinde yüzleşilen acılardan sadece “sarsılmadan” değil, üstelik “istekle ve başarı ile” gerçekleştirilen bir tavırsa, o insan “kahraman”dır.
Sözün özü: İş hayatında başarılı olmanın yolu ile hayatta başarılı olmanın gizli formülü farklı değildir. Bu gizlenen formül, sarsılmadan vermeye, insanların sorunlarını istekle çözmeye ve bunda başarılı olmaya, fakat kendini ezdirmemeye endeksli bir davranış modelinden başka şey değildir.
Ancak kahraman, "ilanihaye" zorlu yükleri taşıyan bir kişi de hiç değildir. Hayat, gerçekten kahraman olanları, kendilerini kesinlikle kanıtlamaları sonrası daha ileri, daha rahat konumlara taşır. Onlar bir sonraki dönemde yeteneklerini taşımak değil, yönetmek olarak sergilerler.
Bu gerçek iş hayatında da böyledir. Çalışkan, becerikli ve verici kimlikler bir süre sonra sınıf atlarlar, daha iyi pozisyonlara sahip olurlar.
Sorunuza bu bilgiler yönlendirmesi ile yanıt verecek olursak;
- size verilen (yüklenen) işleri üstlenmeye isteksizseniz “ezilen”,
- işleri “sineye çeken” halde üstlenirseniz “fedakar”,
- üstlenir ve sarsılmazsanız “güçlü”,
- üstlenir, sarsılmaz, başarır ve daha fazlasını taşıyabileceğinizi gösterirseniz “kahraman” olursunuz.
Yani yüzleştiğiniz olumsuz koşulları -kendinizi ezdirmeden- belirli dengeler içinde ama gözüpekçe taşırsanız; sorun çözmeye ve vermeye odaklı davranırsanız,
- denge,
- özveri,
- çalışma isteği,
- enerji,
- paylaşma arzusu,
- inanç,
- bilgi
benzeri değerli nitelikleri sergilerseniz, dikkat çekeceğiniz ve daha rahat konumlara atlayacağınız kuşkusuzdur.
