Tanınmak, şöhretli olmak istemiyorum.
Gezme, içme, eğlenme ortamına düşkünüm, ama çalışmalarımın her şeyden önde gelmesi nedeniyle programımın bozulması beni çıldırtır.
İnsanların bana durduk yerde telefon açıp “Napıyon, gel, bi büyük açtık” muhabbeti yapmalarından kelimelerle ifade edilemeyecek kadar gerginleşirim. Telefonu açmasan bir türlü, açıp “işim var” desen başka türlü, davete icabet etsen en bi başka türlü…
Kimse beni durup durduk yere aramasın diye GSM numaram (ve telefon cihazım) yoktur. Çok gerektiğinde (telefonu kişi istese de, istemese de, yaşayabilme kuralına çevirdikleri için) arkadaşımın benim için aldığı bir numara ve telefon vardır. Telefon genelde onda durur. İstemediğim kimse bana ulaşamaz. Benim dünyamda her şeyin yeri vardır ve bir program doğrultusunda işler. Kesin kurallara inanmak cahilliktir, doğru; ancak güçlü programı olmayan sistemler çöker.
Ancak yanlış anlaşılmak istemem: Bu tavrım kesinlikle bir korkudan kaynaklanan gizlenme isteği olarak yorumlanmamalıdır. (Bu düşünceyi üretmemek adına sitede bir resmim var.) Dostluğa ve eğlenceye bayılırım. Seçtiğim kişilerle, dans etmekten, şarkı söylemekten, flört etmekten, sonra … (boşverin canım sonrasını) çok hoşlanırım.
Kimliğimin GENELDE gizli olmasını istememin son neden ise -bana yanıtlarım için teşekkür ederler beni çok sevindirse, teşekkür etmenin PE celp ettiğini bilsem de- aslına teşekkür edilmeyi sevmeyen biri olmamdır.
Size bu yaklaşıma örnek olarak Fermat’s Room (Kapan) adlı filmden bir alıntı yapayım:
Bir grup üst düzey matematikçi bir masa başında yiyip-içerken, bir yandan da sohbet etmektedirler. İçerinden biri diğerlerine hangi isteğin onlara daha çekici geldiğini sorar: Uçmak mı? Görünmez olmak mı?
Çoğu uçmak yönünde görüş bildirir. Prof. Hilbert (gerçek Hilbert değil, karakterin takma adı Hilbert) ise görünmez olmayı yeğlediğini söyler.
Soruyu yönelten matematikçi, “Görünmezlik denen şey kötülüğe hizmet eder” diye cevap verir. “Görünmez olan kadınların soyunma odasını gözetler, barlardan bahşiş çalar, kiliseye çıplak girer. İyi bir şey yaptığımızda görünmek isteriz.”
Görünmez olmayı seçen Hilbert ise şu cevabı verir:
- Görünmeden de insanlık için iyi şeyler yapılabilir… Ve böylece kimse bana teşekkür etmek zorunda kalmaz.
Ancak ben yine de teşekkür etmenin önemini vurgulamadan geçemeyeceğim. İçtenlikle teşekkür edebilenin beyninde PE vardır. Teşekkür etmek, sadece teşekkür edilende mutluluk yaratmakla kalmaz, asıl edene kazanç sağlar. Bu kazancı ise isteyen "sevap", dileyen "karma puan" şeklinde adlandırabilir.
Ben de Hilbert gibi yüzüme karşı teşekkür edilmesini istemediğim, ama teşekkür edilmesini evren adına istediğim için gerçek ad ve soyadımı kullanmıyorum diyeyim. (Biraz abartmış olabilirim tabii ki... :)
