YANIT
İlk başta herkesin farklı uzayları olmadığını söyleyerek başlayalım. Canlıların kendi uzayları yoktur, kendi EM alanları vardır. Bu alana dileyen "kişisel uzay" da diyebilir.

Kütleçekimi, Newton’un sandığı gibi kütlelerin birbirini çekmesi değil, kütlelerin uzayı bükmesi nedeniyle olur. Bu sözler teori değil, Einstein tarafından "Genel Görelilik" olarak kanıtlanmış bir prensiptir.

Bazı parçacık fizikçilerine göre aynı kütleçekimi kuantum uzayında parçacıklar tarafından “da” yapılır; süperpozisyon halindeki (yani gerçeklik olasılıkları halindeki) parçacıklar da kuantum uzayını bükerler. Aynı anda bir o yanda, biri bu yanda olan gerçeklik olasılıklarının (süperpozisyonların) uzayı aynı anda bükmeleri ile uzayda bir çatallanma meydana gelir. Bu durumda sistem dengesizdir ve daima az enerjili yere kayar, böylece sistem çöker, gerçeklik oluşur. (Bu görüşe "Sir" ünvanlı parçacık fiziği dehası Roger Penrose [et al.] inanmaktadır.)

Oysa bazı bilim adamlarına göre süperpozisyonlar tek tarafa kaymamakta, her biri ayrı branşlar olarak varlıklarını sürdürmektedirler… ki, buna paralel evren denir. (Many Worlds Hypothesis. Bu görüşe Max Tegmark benzeri kuantum dehaları dahil pek çok bilim adamı inanmaktadır.)

Anlattığım modellerden hangisinin mutlak gerçek olduğu hala kanıtlanamamıştır.

Majiye gelelim: Maji sürecinde imajinasyon yaptığınızda (tabii ki yüksek frekansta gama dalgası üretebildiyseniz);

• bir görüşe göre süperpozisyonlar (çatallanmalar) arasından işinize en geleni (majikal çalışmanın konusu olan seçeneği) çöktürürsünüz,
• bir diğer görüşe göre işinize gelen evrene atlarsınız (ki, bunu da bir anlamda siz yaratmışsınızdır), ama diğer evrenler de varlıklarını sürdürmektedirler.

Yani maji ile evren -çatallanmayı tek tarafa çekerek, yani çöküşü sağlayarak- mı yaratılıyor; yoksa var olan gerçekliklerden (paralel evrenlerden) birine mi atlanıyor, doğrusu bence pek belli değildir.

Eğer paralel evrene -elektronun orbital atlaması benzeri- ATLANIYORSA, nasıl elektron eski orbitaline dönmeye eğilimli ise, kişi de önceki evrene dönme eğilimde olacaktır. (Majinin sürekli tekrar edilme gerekliliği öz önüne alınırsa “çöktürmekten” çok “atlamanın” olduğuna inanmak için daha fazla kanıt var demektir.) Bu yüzden akla gelecek en küçük bir kuşku (dust particle, 1 planck ölçüsündeki parçacık), zaten önceki hale dönmeye eğilimli sistemi geri dönmesi için tetikleyecektir.

Bu sözlerim bazı kişilerde ümitsizlik yaratır. Oysa bu yaklaşım yersizdir; çünkü majikal başarı olarak adlandırılabilecek sonuçları kalıcı kılacak bir yol vardır… o yol da beyindeki pozitif enerjidir!

PE, süperpozisyonu sürekli pozitif çöktürme enerjisidir. Beyin elektriğindeki (aksiyon potansiyelindeki) süperpozisyon eğer pozitif şekilde çöktürülebiliyorsa (beyin elektriğinde süperpozisyon olduğu hakkında bilgi edinmek için bu linke başvurabilirsiniz) hiçbir uğraşmaya gerek olmadan, aklın alamayacağı kadar (yani insanın kısıtlı beyni ile planlayamayacağı, kendine en uygununu bulamayacağı kadar) rahat, mutlu ve keyifli yaşamak -maji yapmadan- olasıdır.

Majikal bilgelik, insanın dar görüş açısı ile kendisi için en iyi olduğuna inandığı, genelde negatif duyguların tetiklemesi ile saptanan sonuçları elde etmekten çok, beyin elektriğini pozitive etmek adına kullanıldığında sistem kendi kendini sürdürür konuma getirilmiş olacak, sürekli tekrarlanmak zorunda olan majikal çalışmalar son bulacaktır.