Hitler'in ve Hz. Muhammet’in goz okuma yorumu

YANIT
Dostum olduğu halde zamanımı almamak adına sorularını site aracılığı ile soran ince düşünceli arkadaşıma merhaba!:)

Hitler’in göz enerjisini tek kelime ile ifade etmem gerekirse “donmuşluk” diyebilirim. Sanki bir çeşit transta, ya da kendinde değil gibi… En heyecanlı konuşmalarını yaparken bile bu enerjinin değişmemesi çok garip.

Hz. Muhammet’in göz enerjisinin mükemmel olacağına inanıyorum ve sadece bunu (yani mükemmel bir göz enerjisi) görebilmek adına onun gözlerine bakmak isterdim.

Neden hz. Muhammet’te “mükemmel göz enerjisi” göreceğimi düşünüyorum?

Sorunla ilgili olmasa da bu sözümü açıklamama izin ver:

Bir yandan spiritüalist, bir yandan satanist bir ailede yetiştim. Gerçi o devirlerde, yani cumhuriyet öncesinde, satanizm adı yoktu tabii ki, kimse ritüellerle şeytana tapmazdı, ancak satanik eğilim tektir: Kendini öne veya üste çıkartma ihtirası, diğerlerini küçümseme eğilimi satanik enerjinin tipik/birim görünümüdür. Ben de bu tarafı seçtim. Önce kara büyücülüğü denedim, oradan satanizme yollandım.

Bu süreçte Müslümanlıktan ve özellikle hz. Muhammet’ten nefret etmeyi iyice öğrenmiştim.

Sonra kaçınılmaz olarak başıma sardığım belayı fark ettim ve tabana kuvvet oralardan fertiği çekmeye çabalamaya başladım. Korunmak adına sığınabileceğim “anaerkil ezoterizm” dediğimiz ortamı buldum. Her şeyi yitirince -yani geriye dönecek yer olmayınca, gemiler tümden yanmışsa- elindekinin değerini görmeye başlıyorsun. Ben de biraz çaresizlikten yeni girdiğim bu yolda ilerlemeye koyuldum. Giderek rahatladım. Rahatladıkça bağlandım, zamanla her şeyi tarafsızca -iyi ve kötü yanı ile- görmeyi öğrendim. Her şeyde hem olumlu, hem olumsuz yanlar vardı ve gerçek (yani rahat yaşam) ancak hem kendine ait olanda, hem de sana karşı olanda bu iki nosyonu (yani olumlu ve olumsuz yanları) fark etmekle ilgili idi.

Bu özgürlüğe kavuşunca paganizm ortamında da insan genelini birleştirecek tutumların (farklılığa hoşgörü ve merakın) yeterince var olmadığını gördüm. Örneğin onlar da bilime sırtlarını dönmüşlerdi; bir ölçüde "dediğim dedik"tiler. (Bilim adamlarının hoşgörüsüzlüğü ve okült ortamı küçümseyici tavırları zaten yüzyıllardır meşhurdur.) Böylece insan rahat ve mutluluğuna hizmet edecek farklı alanlardaki çeşitli olguları birbirine katmanın önem ve gereğini daha iyi anladım.

Sonunda bu amaçla bir düşünce sistemi yaratmaya dek vardım ve bazı kişilerin sözlerimden olumlu biçimde etkilendiğini gördüm. Bu durum doğru yolda olduğum hakkında bir güvenceydi.

Asıl olay bundan sonra başladı: Bu noktaya varmanın ardından Müslümanlıktan da artık korkmuyordum. Ortama girdim ve sağa sola göz atarken Hz. Muhammet’in hadislerine vardım. Ve bir baktım: “’Atıyorlar’ derler, ‘abartmışlar’ derler, tepki alırız” kaygısı ile eğitimimizde yer vermediğimiz düşüncelerimiz hadislerde misli ile yer almaktaydı! Bu sözlerdeki içtenliğime inanılmasını altını çizerek rica ediyorum. (Tabii ki pozitiviteyi -her şeyde olduğu gibi- hadislerde de bir oranda bulacağımızı biliyorduk, ama bu oranda çakışma ile karşılaşmak bizi gerçekten şaşırttı.) İşin asıl acayip yanı ise Müslüman geçinen milyonların bu sözlere taban taban zıt yaşaması/düşünmesi/konuşmasıydı! Hz. Muhammet'in sözlerinin -bir peygamber olarak değil, bir düşünür olarak bile- ciddiye alınmaması, ilgilenilmemesi, hatta duyulmamasının nedeni bazı ataerkillerin Müslüman olarak görülmesi idi belki de.

Sonuçtan (yani hadislerin bizim düşüncelere benzerliğinin bizim abartmamız olmadığından) emin olmak için seyrek olarak başvurduğumuz paranormal bir yol ile görüş aldık ve olumlu düşüncelerimizin bile ötesinde olumlu bir odak ile kontakta olduğumuz doğrulandı. (Anımsatmak isterim: Sözlerim sadece kişisel görüşlerimizi yansıtmaktadır. Mutlak doğrular oldukları hakkında en küçük bir iddiamız yoktur. Soru şahsıma yöneltildiği için ŞAHSİ görüşlerimi paylaşmaktayım.)

“Hz. Muhammet’in gözlerine ‘bizim açımızdan mükemmel bir ruhun göz enerjisi nasıl olur?’ bilgisine ulaşmak adına bakmayı çok isterdim” sözlerimin nedeni budur.