YANIT
Sorunuzu soruş biçiminizden, yani mesajınızın içeriğinden beyninizdeki EM alan yapısını tahmin etmek güç değil: Kelimeler, düşüncelerin ses ya da şekiller (yazı) aracılığı ile ifadesidir; düşünceler ise beyin elektriğinin fotonlar aracılığı ile ifadesi… Nasıl düşünüyorsanız öyle kelimeleştirir, öyle de yaşarsınız.
“Travma sonrası stres bozukluğuna sahibim" dediğiniz anda, yani buna inandığınız anda, yani-yani beyninizde bu şekilde bir düşünce kalıbı olduğu anda gerçekliği bu biçimde çöktürmüşsünüzdür.
Ne yaşadığınız bilemiyorum; ancak evrenin yapısını değiştiremezsiniz. Ve de bu yapı gereği senkronize olduğunuz vibrasyon doğrultusunda gerçekliği üretirsiniz. Fakat unutmayın: Negatif vibrasyona senkronize olacak vibrasyonunuzun olması sizin kötü biri olmanız anlamına gelmez.
Acı çekerek ruhsal aydınlanma-maydınlanma yaşanmaz. Sadece önceden görmemekte direndiğiniz bazı yapıları görmeye karar verirsiniz. Yaşam son derece kolaydır ve derin hikmetlerin onun yanında gülünç kalacağı kadar eğlencelidir. Bunu fark edememe nedeni ataerkil yönlendirmelerdir. Bir insana bebeklikten başlayarak sağ ayağını bağlayarak yürümenin çok muhteşem bir üstünlük olduğu ve böyle yaparsa mutlu olacağı, en azından acıdan korunağı ezberletilirse o insana adım attırmanın zorluğu ortaya çıkar.
Acı bir şey anlatmaz. “Acıda bilgi vardır” deme nedenimiz acının havalı ve üstün bir öğretmen olması değil, acı çekip dibe vurunca (gerideki gemiler yanınca) hata yapmaya yönelik kişisel inada son verilmesidir. Hayatta kalma dürtüsü ne yazık ki sadece yolun tamamen kapalı olduğu görülürse ortaya çıkar ve bundan sonra sürekli bastırılmakta olan doğal yetenekler (bilgiler) uyanmaya koyulur.
Acı ne zaman biter? Sadece düşünce sisteminizi değiştirdiğiniz zaman biter.
Örneğin;
-
yapmak istemediğiniz, saçma/gereksiz/anlamsız olarak nitelediğiniz nice şeyi yapamaya koyulduğunuzda,
-
beğenmediğiniz kavram/kişi/davranış modellerindeki anlamı görmeye başladığınızda,
-
size ters gelen ve kendi kendinize pek hak verdiğiniz doğruların aslında hatalı olduğunu kabul etme yürekliliği gösterdiğinizde
işler yoluna girmeye koyulur.
Yeterince boşu boşuna acı çektiyseniz ve bundan usandıysanız doğru düşünüp düşünmediğinizi saptamak adına bir deneme yapalım isterseniz? Bakalım aşağıdaki sözlere öfke duyacak mısınız? (Bu deneyi herkes kendi kendine yapabilir.)
-
Travma yoktur. Yaşamda basit terslikler vardır ve bunlar olağandır. Büyütülmeye ise hiç gelmezler. Bedenimiz kadar ruhumuz da tersliklere direnecek yapıda inşa edilmiştir. Kimse canı fena sıkıldı diye depresyona girmez, depRASYONA hiç girmez. ;-)
-
Ayrılık olağandır: Herkes yalnız doğar, yalnız ölür. Kimse kimseye biraz aşık oldu diye mühürle bağlanmaz. Evren döngü üzerine kuruludur ve her şey sona erer… erer ve yenisi başlar.
-
İş arkadaşlarının, arkadaşların, eşlerin, ailenin kişiye haksızlık etmesi, ya da yeterince anlayışı olamaması olağandır: Herkes ortak şekilde ataerkinin yarattığı korkular içindedir (yani çaresizlikler yaşamaktadır). Akıllı kadın/adam bunlara fazla takılmaz; bir su içer, güzel kokulu sabunlarla bir duş alır, güzel bir hambuger yer, iki tek atar, kankasıyla maç muhabbetine girer, bir ayakkabı alır… akmaya devam eder.
-
Ölüm olağandır: Ölüm sadece farklı bir ortama zıplamadır. Ölümden korkutan ataerkidir; böylece insanın yaşamı boyunca korku üretmesini garantiler.
-
Yaşamda mutlu olmak için gösterilen prototip hedefler tuzaktır: Şahane güzellik, bitmeyen gençlik, dolu cep, tükenmez cinsel güç, sonu gelmez partnerler, nihayetsiz aşk… liste uzundur ama hepsi de aldatmacadır. Bu düşüncenin kanıtı, anılan kavramlara sahip nice kişinin hayatlarına kendi istekleri ile son verebilmesidir.
BU gerçekler sizi “sinir etti ise” bir sürü yanlışı doğrudur diye ezberlediğiniz için acı çekiyor olabilirsiniz. Ne de olsa sağ ayağı bağlı şekilde, zıplayarak yürümek pek kolay bir iş değildir ve acı vereceği açıktır.
Her şey düzgün (pozitif) beyin elektriğindedir. Ve sanılanın aksine biraz deneyim ve kararlılıkla elektrik an bazında düzeltilebilir; yani an bazında şahane paralel evrenlere atlanabilir. Ataerkinin tüm çabası sadece bu kolaylığa engel olmaktır.
Sakın anlayışsız ve küstah olduğumu düşünmeyin. Çektiğiniz acıyı çok iyi biliyorum. Ancak acı çekiyor olmanız hatalı olmadığınızı göstermiyor. Değişim kolay değil, ama kararlılık ve çaba varsa her gün öncekinden az da olsa iyi olacağı için fark etmeden yaşanıyor. Hem de denemek ve çabalamak, miskinlike (sizi tenzih ederim) oturmaktan daha heyecan verici...
