YANIT
Din -bana göre- inancın sistemleştirilmesidir. Oysa inanç “iman”a dayalı olduğu için bu denli metodik bir kılıfa sokulması doğru olmayabilir.

Anaerkil inançlarda şeriat yoktur. Bu yüzden onlara din değil, kült denmektedir. Hatalıysam mitedeyyin okurlar kusuruma bakmasınlar ancak bize göre Müslümanlık da en başta bu ölçüde şeriat yüklü bir din değildi. Hz. Muhammet’in -her konuda, en detaylı biçimde- açıklayıcı hadisleri olduğu halde Kuran’ın toplanmasını istememesi ve ölümünden sonra toplanma tekliflerine -Hz. Ebubekir dahil- bir çok sahabenin “Toplanması gerekse peygamber söylerdi” diye karşı çıkmaları belki de düşüncemizi doğrulamaktadır.

Semboller ve simgelerin bazı astral güçleri tetiklediği majikal sanatların bel kemiğini oluşturan talismanlar dalının en önemli noktasıdır. Dinsel ortama da bu alandan aktarılmıştır. Ancak acaba semboller (şekiller) bir enerji taşırlar mı? Bir maji hocası olsam da, majiyi kuantum mekaniği bazında kullanan bir majisyen olarak yanıtım olumsuzdur; yan -bence- taşımazlar. Ancak -yine kuantum fiziğine (Bohr yorumuna) göre- kişi taşıdıklarına inanıyorsa kesinlikle taşımaya başlarlar. BU yüzden kullanıp kullanmama kararı majisyene aittir.

Bu konuda üç anımı paylaşayım:

• Majiye ilk başladığımda ben de -bu gün tüm öğrencilerime öğütlediğim gibi- tradisyonal çalışmaktaydım. Yıllar sonra adept olunca arkadaşlar ile bilimsel metoda (laboratuvar deneyine) dayalı araştırmalara başladık. Bunlardan birinde öğrencilerimize antitelerin sicillerini hatalı şekilde (bir çeşit placebo deneyi yapmak adına) verdik. Öğrenciler çalışma konusu biliyorlardı, ama onlara verilen siciller farklı çalışmalar üzerinde güç sahibi olduklarına inanılan antitelere aitti. Oysa çalışma sonucu başarılıydı! Yani öğrencilerin beyin gücü (inancı), antite sicillerinin gücünü yenmişti.
• Farklı bir deneyde bir celp çalışması yaptık, celp esması kullandık, vefke bu esmayı yazdık. Ayrıca -güçlendirici olsun diye- Kabalistik celp talismanı da çizdik… ama zikirde, vefkte yer alan celp esmasını DEĞİL, “para” kelimesini kullandık. Sonuçta celp değil, maddesel kazanımlar oldu. Beyin, bu kez de esma gücünü yendi.
• Bu sonuçları grup lideri ile paylaştık. O ise klasik çalışmalardan yana bir kişiydi. Öyle ki, bir satanist olsa bile İslami çalışmalarda namaz kılmaktan çekinmezdi. Hatalı olduğumuzu göstermek adına bize bir sicil verdi. Hangi konuda etkin olduğunu söylemedi ve bu sicil ile dilediğimiz konuda çalışmamızı istedi. Sonuçta başarısız olduk. Yani sicilin dediği oldu! Bu sicil hala kolumdaki bilezikte kazılıdır.

Görülüyor ki, yönlendirici olan güçlü (inancı kuvvetli) olan beyindir. Gerçi üçüncü örnekteki çalışmada sicilin gücü bizi yendi; ama bizi yenen sicilin gücü müydü… yoksa hocamızın sicile inancının gücü mü? Bu soruyu asla yanıtlayamadık.

Son toparlamayı kendi görüşümü yansıtarak yapayım: Majikal çalışmalarda sembolleri verimli kılan -bence- şekil çizilerken beynin konuya daha yoğun odaklanmasıdır. Bunun gerisinde ise esatiri bir durum değil, yazarak ders çalışınca bilgilerin beyne daha kolay girmesi mantığı vardır.

Maji, beyin gücüdür… İnanç da öyle! Majisyen için metotlar/yöntemler sadece ilk iki yılda destek almak adına grup çalışması yapılan dostlardır. Altyapı sağlamca oluştuktan sonra majisyen dilerse gruptan (metottan) ayrılıp, kendi grubunu (metodunu) yaratabilir. Bence doğrusu ve iyisi budur (ataerkil okültizmde tam tersi savunulur); ama “bu” seçim de kişiye özeldir.