Bu soruyu farklı cenahlardan bilgiler aktararak yanıtlamaya koyulayım.

Müslümanlığa göre:
- Kuran’da çok güzel betimlenmiş olan cennet diye bir yer vardır.
- İnsan önce bu ortamda var olsa da, sonra buradan kovulur; dünyaya iner.

Anaerkil ezoterizme göre:
- Zamanın olmadığı ama mutluluğun yer aldığı bir evren vardır.
- Bu evren kötücül bir güç tarafından saldırıya uğrar, ikiye bölünür, evrenimiz oluşur.

Bilime göre:
- Madde evreni Big Bang adlı patlama ile oluşur.
- Entropi (kabaca kötüye gidiş diyelim), zamanda Big Bang’e doğru geriledikçe azaldığı için Big Bang öncesi -her ne varsa- mükemmeldir.

Bu üç görüşe ek olarak nerdeyse tüm İlk Çağ yaratılış mitolojileri kültürlerine göre farklı lehçelerle de olsa aynı öyküyü anlatmaktadırlar.

Yine Müslümanlığa dönelim:
Müslümanlıkta Vahdet-i vücut düşüncesi her canlının olduğu kadar cansızın da Allah’ın parçası olduğunu öne sürer ve bu düşünce “bölünmüş evren” teorisi ile birleştirilirse her birimizin öncel oluşumun -Müslümanlığa göre Allah’ın, paganizme göre Ana Tanrıça ve Baba Tanrının, ateist görüşe göre parçalanmış evrenin- parçaları olduğumuz noktasına kolayca gelinir.

Bu bilgileri rezüme edersek, eğer varsa (ki, biz olduğuna inanıyoruz) bilinçli bir yaratıcının, ya da bazı doğal fizik dinamiklerin, sadece öncel yapıyı oluşturmayı hedeflediği anlaşılabilir.
- Müslümanlık açısından bakarsak Allah, çocuklarını yeniden cennetine almaya çalışmaktadır.
- Paganizm açısından bakarsak, Ana tanrıça ve Baba tanrı, parçaları ile bütünleşerek öncel evreni kurmaya çalışmaktadır.
- Bilim açısından bakarsak, evrensel yapı -enerji daima en basite/aza/orijinale dönme eğiliminde olduğu için- ilk şeklini almaya çalışmaktadır.

İyilik diye bir şey yoktur aslında; iyilik, kötülük adlı kavramdan sonra -bir “kıyas” noktası var olduğu için- meydana gelmiştir. İyilik (ve de bunun uzantı kavramı olan mutluluk) sadece -yeniden tam/yeknesak biçimde- var olmaya çalışan öncel/doğal bir yapıdır.

BU yüzden PE çekme ülküsü, ne kanatlı melek olup bulutlara yükselmek, ne de buyrukçu bir tanrının gönlünü etmek (belki de cezalarından sakınmak) için değil, gerçek anlamı ile keyif içinde yaşamayı amaçlamak anlamındadır. Mutluluk duygusu; ancak yaratıcı ile kontak (senkronizasyon), ya da evrenin ilk haline dönüşmesi sonrasında var olabilecektir.