Kuantum denince çok kişinin içini hafiften bir anlayamayacağına yönelik tedirginlik ürpertisi kaplasa da, aslında içerik –biraz hafifletilerek yansıtılırsa- masallarda okuyup, hoşgörülü bir tebessüm ile “Çocuklara göre şeyler” dediğimiz olaylar kadar büyüleyicidir!
Kuantum mekaniği, gerçekliğin (içinde olduğunuz hayatın, evrenin) olmadığını, gerçekliğin sadece ölçümle var edildiğini deneysel olarak ortaya koymuştur. Bilim dünyasında ilk başta inanılmaz gelen, tepkiler alan, Einstein’a “Bakmıyor olsam da Ay oradadır işte” mealinde laflar söyleten ([I can't accept quantum mechanics because] "I like to think the moon is there even if I am not looking at it”) bu gerçek, günümüzde ortodoks konumdadır ve standartlaşmış durumdadır.
Artık kimi bilginler tarafından kuşku duyulan konu QM, yani kuantum olaylarının beynin içinde olduğu; evrenin ölçüm değil, bilinç tarafından, beyinde yaratıldığıdır.
ETC teorilerine göre bilinç (yani evrenimizin kişisel mimarı), standart bilimde yer aldığı şekli ile duygusuz nöronların deterministik çakışı ile ilgisizidir.
Bu teorilerde bilinç, fizikte 'alan' teriminin genel olarak kullanıldığı anlamdaki bir alanla özdeş olan bir EM alandır. Bunun anlamı, bilincin sadece süreğenliğe değil, aynı zamanda uzay-zamanda bir 'uzantıya' (somut varlığa) da sahip olduğudur. Eş deyişle uzay-zamanda yeri vardır ve diğer fizik alanlar gibi işler/çalışır. Fizik alan olduğu için etkisi/tepkisi bilinebilir; ne ile karşılaşınca, nasıl davranacağı kabaca da olsa bellidir.
Elektronlar, “yük” (charge) adı takılmış bir şeyi taşıyan parçacıklardır. Bunları kaskatı zırhlı, onunla bununla çatışarak (ona-buna çarparak) var olan ve çatışmalardan sonuçlar yaratan zırh içindeki eski zaman savaşçılarına benzetelim. Bir de elektronlar (yani bizler) bizim gibi bir bedende mahpus olmayan, mikrokozmos adlı masal dünyası perileri olan kütlesizler vardır. Bunlara “kuvvet taşıyıcı temel parçacıklar” (bozonlar) denir. Eminim ki adını sıkça duyduğunuz foton, bu perilerin en ünlüsüdür. QED, iki dünya (Einstein’ın makrokozmosla ilgili teorilerinin dünyası ile kuantum mekaniğinin dünyası) arasında bir bağlantı olduğunu ortaya çıkartan (hem de kolay görsellerle gösteren) en “sıkı” kuantum branşıdır. İki dünya dediğimiz dünyalardan mikrokozmos, bizim evreni (ve de dolayısı ile bizleri, her şeyi) meydana getiren diyar olduğuna göre asıl alem, yani asıl ülkemiz, bizi var eden mekandır. Kalbimiz durup kan pompalamaya son verince, makrodan ayrılır, kendimizi orada buluveririz. Aslında mikrokozmos, o yüce gerçekliğin giriş kapısıdır.
Önceki paragraflarda belirttiğim gibi, uyuduğumuzda ya da öldüğümüzde, dalga fonksiyonuna geçeriz; bizim için evren dağılır, artık diğer alemdeyizdir. Ölme dediğimiz anda, yani diğer aleme temelli geçtiğimizde, dalga fonksiyonunun (alanımızın) hala bir frekansı vardır. Eğer ana alan ile senkronize ise –dinsel söyleme göre- Cennet’e gideriz. Değilse, frekansa uygun alan ile rezonansa girer, orada çöker, yeni bir yaşama başından başlarız. Bu yeni hayat dünya adlı planette de olur, bambaşka bir gerçeklikte de… hatta nadiren de olsa Cehennem’de… “Nadiren” dedim; çünkü evrim genelde ileri gider (frekans, genelde Ana Alan’a yaklaşır). Yaşam adlı süreçte sahip olunan frekans (titreşim yapısı), yaşanan/yüzleşilen olaylarla (genelde hayatta kalmak, zevki kovalamak ve acı çekmemek adına) bilenir, biçimlenir, gelişir; eş deyişle çoğunlukla rafine olmuştur.
